Blog van Marcelle
Ze waren zo enthousiast! Dochter Willeke zou met haar hele familie voor haar vader en de andere bewoners in de huiskamer kerstliedjes komen zingen. Ze had er een stuk of wat uitgezocht en haar kinderen, nichtjes en neefjes opgedragen van te voren goed te oefenen. De liedjes zou ze printen en meenemen voor iedereen.
En jawel, daar kwamen ze, een paar dagen voor kerstmis. Vol goede moed: Willeke, haar man en twee kinderen, haar broer en zus met ieder hun partners en kinderen. Met veel plezier en gegiechel stelden ze zich op aan een kant van de kamer en daar begon het spontane kerstconcertje met heuse pianobegeleiding. Nou ja, er had wat meer geoefend kunnen worden…. Maar dat mocht de pret niet drukken. Iedereen was erg enthousiast en zong vrolijk mee. Iedereen? Nee, niet iedereen. Eén iemand bleef stil, bleef de hele tijd stil. Een belangrijk iemand nog wel. Hun vader, hun opa. Stuurs keek hij voor zich uit. Degene waar dit dus eigenlijk voor bedoeld was, vond er helemaal niets aan. Nou ja, dat kan natuurlijk, maar het was wel even slikken voor Willeke en haar familie. En we kwamen er samen ook niet achter waarom haar vader het niet leuk vond. Schaamde hij zich dood voor zijn -toch wel wat vals- zingende familie? Baalde hij dat hij niet opgenomen was in zijn familiekring bij het zingen? Was het allemaal veel te veel voor hem? Wilde hij gewoon zelf aandacht van zijn familie en hen niet delen met al die anderen? Was het misschien een beetje van alles?
Goede bedoelingen…. Wie kent ze niet? Familie komt vaak en graag juist rond kerstmis bij hun dierbare. Soms in grote getalen. Voldoende rust en persoonlijke aandacht schiet er dan weleens bij in. Dochter Willeke nam het gelukkig goed op. Iedereen vertrok en zij bleef nog een uurtje met haar vader zitten schemeren. Tevreden keek hij uit het raam en seinde Willeke voor haar aandacht: ‘Kijk nou wat leuk..’ zei hij vrolijk. Toen Willeke naar buiten keek en een klein koortje van zes kinderen op het plein zag zingen kon ze een glimlach niet onderdrukken, ‘Ja pap, zeker leuk’. Ze sloeg een arm om hem heen en zo keken ze samen nog een tijdje naar buiten.
