Blog van Marcelle Mulder
Eindelijk kon er weer eens een familieavond worden georganiseerd. ‘Omgaan met uw dierbare met dementie’ was het thema en ik mocht vanwege mijn boek ‘Op bezoek bij een dierbare met dementie’ de avond leiden. Wat kwamen er veel mensen op af: bewoners die benieuwd waren, partners, dochters, zonen, zussen, broers, zorgverleners en andere geïnteresseerden. Met veel improvisatievermogen kregen we het voor elkaar dat alle mensen een plekje kregen in of rond de kring en zo begon een inspirerende avond.
‘We kunnen geen gesprek meer voeren met onze moeder, ze praat helemaal niet meer. Hoe maken we dan contact?’ ‘Mijn vrouw was zo zorgzaam en nu komt er niets meer uit haar handen.’ ‘Ik ben zo bang dat mijn vrouw míj straks ook niet meer herkent.’ ‘Wat te doen met die plotselinge boosheid van haar?’ ‘Wat te doen met al die herhalingen?’ De familieleden vertellen open over hun vragen, angsten, ervaringen in contact met hun dierbare met dementie.
Ik vertel, met behulp van het denken van geriater Anneke van der Plaats, hoe onze hersens zich ontwikkelen: over ons emotionele brein, ons verstandelijke brein en over hoe dementie dat laatste langzaam maar zeker sloopt. Zodat wij dan vooral nog spontane, intuïtieve mensen zijn. Het voert te ver om dat nu allemaal hier te vertellen. Maar voor de familieleden was het zichtbaar verhelderend. ‘Oh, ik begrijp ‘t nu veel beter. Als ik vragen aan haar stel, kan ze daar geen kant mee op…. En ze wil natuurlijk niet afgaan of iets doms zeggen. Zo ontstaat die spanning, die ik helemaal niet gewend ben tussen ons. Terwijl als ik iets anders doe - een ballon naar haar gooi, met haar zing, een visje met haar eet, een stukje met haar wandel of rond rij – , dan is het contact zoveel fijner.’ ‘Ja, ik begrijp nu beter waarom, maar ik vind het zo moeilijk te accepteren…’ En dat is het natuurlijk ook. Degene waar je van houdt, verandert ingrijpend. Ze is er nog, maar zo anders dan je haar kent. Dat is in en in verdrietig. Tranen worden er deze avond dus ook gelaten… Door familieleden én door bewoners. Ook mensen met dementie maken immers een enorm rouwproces door. En de onmacht die je voelt, omdat je hun angst, hun boosheid niet weg kunt nemen, is soms bijna niet te verdragen.
Dat maakt het belang van deze familieavonden zo groot. Er ontstaan nieuwe inzichten en verbindingen. Familie vindt herkenning bij andere families, begrijpt meer van de soms heftige emoties van hun dierbare en leert manieren om ook bij dementie wél contact met elkaar te houden, ook al is het dat contact totaal anders dan voorheen. En, niet in de laatste plaats, families én bewoners tonen op zo’n avond hoe blij ze zijn met de liefdevolle zorg van de medewerkers.
Een bijzondere avond, dat was het, voor alle betrokkenen en zeker ook voor mij.
